Του γέρου το παράπονο

Στου γηροκομείου την αυλή
πάνω σ'ένα παγκάκι
κάθεται ολομόναχο
θλιμένο γεροντάκι.

Σκέφτεται όσα έκανε
όλα αυτά τα χρόνια
και βλέπει πως κατάντησε
σ'αυτή την καταφρόνια.

Ευτυχισμένοι ζούσανε
αυτός κι η φαμελιά του
η όμορφη γυναίκα του
τα τρία τα παιδιά του.

Αυτός και η γυναίκα του
δεν χόρταιναν δουλειά
θέλανε τα παιδιά τους
να ζήσουνε καλά.

Γι'αυτό και τα μορφώσανε
απ'το υστέρημα τους
καμάρωναν που γίνονταν
σπουδαία τα παιδιά τους.

Κουράγιο βρε γυναίκα μου
ώσπου να μεγαλώσουν
είναι παιδιά πολύ καλά
θα μας το ανταποδώσουν.

Τα δυό παιδιά σπουδάσανε
και στην Αμερική
κάνανε οικογένεια
και μείνανε εκεί

Απο τη στεναχώρια τους
πρίν κλείσει ένας χρόνος
πεθαίνει η γυναίκα του
και μένει ο γέρος μόνος.

Ζήτησε απ'τ'αγόρια του
να πάει ο καημένος
θυμάται τι τ'απάντησαν
κι είναι φαρμακωμένος.

Πατέρα πολλά μας έκανες
και σε ευχαριστούμε
μα είναι δύσκολα εδώ
με γέροντες να ζούμε.

Ο γέρος τους απάντησε
''νάχετε την ευχή μου
κι εγώ θα εύρω μια γωνιά
στο άλλο το παιδί μου''

Μα όταν το ανέφερε
στην κόρη του μια μέρα
εκείνη του απάντησε
''Δεν γίνεται πατέρα.''

σπίτι μεγάλο έχουμε
η κόρη καμαρώνει
''μα όσα μέτρα μείνανε
τα κάναμε σαλόνι.''

Πόσο ο γέρος λαχταρά
νάναι με τα παιδιά του
να'χει τα εγγονάκια του
πάνω στα γόνατα του.

Αυτή η σκέψη η γλυκιά
το γέρο αποκοιμίζει
του ιδρύματος η ερημιά
όμως τον τριγυρίζει.

Ο γέρος εκοιμήθηκε
με πρόσωπο θλιμένο
την άλλη μέρα το πρωί
τον βρήκαν πεθαμένο.<