Οι φωτογραφίες είναι απο το συσσίτιο του τότε 6τάξιου
δημοτικου σχολείου Γονίμου το 1968.
Υπεύθυνος για την ποιότητα,την τάξη και τη σωστή διανομή
του συσσιτίου ήταν ο συγχωρεμένος πλέον δάσκαλος
Γεώργιος Γέρμανλης,
που ήταν μεν αυστηρός,
αλλά δίκαιος με μικρούς και μεγάλους.
Χρέη μαγείρισσας έκανε η Βασιλική Χατζοπούλου
(μητέρα της Ανδριάνας).
Την συγκεκριμένη μερα βοηθός τραπεζοκόμος
ήταν η Τασούλα Μαγαλιού.
Το μαγείρεμα του φαγητού και η τραπεζαρία όπου έτρωγαν
οι μαθητές ήταν στο εντευκτήριο κάτω απο την κοινότητα.
Τα τσίγκινα πιάτα περίμεναν τους μαθητές καθημερινά γ
ια να γευματίσουν μετά απο το τέλος του μαθήματος .
Απο ομολογίες των τότε μαθητών το φαγητό ήταν πολύ καλό,εκτός του φαγητού της Παρασκευής
που ήταν τραχανό και δεν τους άρεσε.
Τα τσίγκινα πιάτα περίμεναν τους μαθητές καθημερινά γ
ια να γευματίσουν μετά απο το τέλος του μαθήματος .
Απο ομολογίες των τότε μαθητών το φαγητό ήταν πολύ καλό,εκτός του φαγητού της Παρασκευής
που ήταν τραχανό και δεν τους άρεσε.
Γράφοντας τα παραπάνω ο νούς μου πάει
στους μικρούς μαθητές του σήμερα
όπου τα παιδιά πέφτουν μέσα στα σχολεία απο ασιτία.
Είναι τραγικό να μαθαίνουμε πως πριν 45 χρόνια οι μαθητές
ενός μικρού χωριού έτρωγαν
τουλάχιστον το βασικό φαγητό,και σήμερα
στην εποχή''τα έχουμε όλα''οι μαθητές
τουλάχιστον στα αστικά κέντρα
να γνωρίζουν τη έννοια της ασιτίας.
Ναι εντάξη,σήμερα κάποιοι μαθητές έχουν
ipad και κάποιοι δίπλα πέφτουν νηστικοί κάτω.
Τα έχει αυτά η ζωή...
Καλή χρονιά σε όλες και όλους,
εντός και εκτός Ελλάδας.
.png)
3 σχόλια:
Φίλε μου Ανέστη καλησπέρα . Με τις ιστορικές σου φωτογραφίες μου ξύπνησες μνήμες. Είμαι ένας απ τις γενιές που πρόλαβαν τα συσσίτια. ΤΟ χωριό μου ορεινό με αρκετές συνοικίες απομακρυσμένες αρκετά χιλιόμετρα απ το σχολείο. Τα παιδάκια ερχόταν κατά ταλαιπωρημένα λασπωμένα μέχρι τα αυτιά πολλές φορές μούσκεμα και με χεράκια και ποδαράκια ξυλιασμένα. Απ τα σπίτια τους έφευγαν τις περισσότερες φορές νηστικά και είχαν στον τρουβά μαζί με τα βιβλία λίγο ψωμάκι με τυράκι. Τότε είχαμε και το απόγευμα μάθημα . πως να βγει η μέρα? Τα συσσίτια αυτά λοιπόν έδιναν μια ανάσα στα παιδιά αλλά και στους γονείς. Βλέπεις το κράτος τότε ήταν πλούσιο. Το πρωί γινόταν η προσευχή η έπαρση σημαίας και μετά διανομή πρωινού. Γάλα η τσάι φέτα με βούτυρο και μαρμελάδα. Γάλα με λίγο κακάο , ποτέ δε θα ξεχάσω την γεύση του και την μυρουδιά του αφού ήταν από σκόνη και εμείς γνωρίζαμε μόνο τη γεύση του φρέσκου. Το μεσημέρι πάντα καλομαγειρεμένα διάφορα φαγητά μας περίμεναν έτοιμα στην τραπεζαρία. Εμείς με τάξη ένας ένας καθόμασταν στην θέση μας και μετά την προσευχή τρώγαμε ήσυχα υπό τα βλέμματα των διδασκάλων μας . Εδώ δεν είχε σκανδαλιές. Το πιάτο ήταν υποχρεωτικό να αδειάσει. Τι χαρά όταν στην μερίδα έπεφτε ψωμί γωνία. Λέγαμε και τα τραγουδάκια μας μετά ξανά την προσευχή μας και αποχωρούσαμε. ΑΧ Χρόνια αλησμόνητα.
θεοδόση
μετά απο 45 χρόνια η αφήγηση σου συγκινεί και μάλιστα περιγράφει την χώρα μας Πανελλαδικά.
Σ'ευχαριστώ μιας και το σχόλιο δίνει αξία στην ανάρτηση.
Δημοσίευση σχολίου